«να φτάνεις σ’ ένα μυστικό σημείο όπου το ίδιο πράγμα είναι ένα γεγονός (anecdote) της ζωής κι ένας αφορισμός της σκέψης[..] να βρίσκεις τους ζωτικούς αφορισμούς που είναι επίσης γεγονότα της σκέψης. Ιδού η κίνηση των φιλοσόφων».
«Χρειάζεται μια υπεξαίρεση του λόγου. Να δημιουργείς, ήταν πάντοτε κάτι άλλο από το να επικοινωνείς. Το σημαντικό θα ήταν ίσως να δημιουργήσουμε τα ενδιάμεσα κενά μιας μη – επικοινωνίας, τους διακόπτες που παρεμβαίνουν για να διαφύγουμε από τον έλεγχο».
Το φριχτό, Κυρία, βρίσκεται στην ακινησία αυτών των τοίχων και των πραγμάτων, στην οικειότητα των επίπλων ολόγυρά σας, των εξαρτημάτων της μαντικής σας, στην ήρεμη αδιαφορία της ζωής όπου συμμετέχετε όπως ακριβώς συμμετέχω κι εγώ. Να μην μπορώ να κοιμηθώ με ανοιχτά παράθυρα. Ηλεκτρικοί τροχιόδρομοι λυσσάνε κουδουνίζοντας μέσ’ απ’ την κάμαρή μου. Αυτοκίνητα περνάνε από πάνω μου. Μια πόρτα κλείνει με κρότο. Κάπου σπάει ένα τζάμι, ακούω τα μεγάλα θραύσματα να χαχανίζουν, τα μικρά κομματάκια να κρυφογελάνε. Κι ύστερα έξαφνα υπόκωφος, κλεισμένος θόρυβος, από την άλλη πλευρά, μέσα απ’ το σπίτι. Κάποιος ανεβαίνει τη σκάλα. Έρχεται, έρχεται ακατάπαυστα. Είναι εδώ, είναι ώρα εδώ, προσπερνάει. Και πάλι ο δρόμος. Ένα κορίτσι τσιρίζει: Ah tais-toi, je ne veux plus. Το τραμ χιμάει φρενιασμένο, πάνω απ’ αυτό, πάνω απ’ όλα. Κάποιος φωνάζει. Άνθρωποι τρέχουν, προσπερνιούνται. Ένας σκύλος γαβγίζει. Τι ανακούφιση: ένας σκύλος. Προς το πρωί μάλιστα λαλεί κι ένας πετεινός, και τούτο είναι ευεργεσία δίχως όρια. Ύστερα αποκοιμούμαι ξαφνικά. Στον ύπνο μου άκουγα αόρατα τρένα να κλαίνε και χνουδάτα φύλλα να μπήγουν τα νύχια τους στο παγωμένο, σκληρό χώμα.
Παντού συναντούσαμε κοπάδια πεινασμένων, αναμαλλιασμένων σκύλων. Έβγαιναν μέσα από σκοτεινές αυλόπορτες και τρύπιους φράχτες. Μας ακολουθούσαν σιωπηλά ολόκληρα μπουλούκια. Που και πού μας έστελναν μια μελαγχολική, λυπημένη ματιά. Είχαν έναν περίεργο σεβασμό για τα αθόρυβα βήματά μας, για τις αγκαλιές μας. […] «Κοίτα!» είπε εκείνη, «κοίτα!».
Ήταν αρκετά σκοτεινά και δεν αναγκάστηκα να κοκκινήσω. Άλλωστε, δεν ντρεπόμουν που έκλαιγα. Σκεφτόμουν να της πω κάποια δικαιολογία, αλλά παραιτήθηκα. Μου άρεσε κιόλας που έκλαιγα μπροστά της.
«Χρειάζεται μια υπεξαίρεση του λόγου. Να δημιουργείς, ήταν πάντοτε κάτι άλλο από το να επικοινωνείς. Το σημαντικό θα ήταν ίσως να δημιουργήσουμε τα ενδιάμεσα κενά μιας μη – επικοινωνίας, τους διακόπτες που παρεμβαίνουν για να διαφύγουμε από τον έλεγχο».
Το φριχτό, Κυρία, βρίσκεται στην ακινησία αυτών των τοίχων και των πραγμάτων, στην οικειότητα των επίπλων ολόγυρά σας, των εξαρτημάτων της μαντικής σας, στην ήρεμη αδιαφορία της ζωής όπου συμμετέχετε όπως ακριβώς συμμετέχω κι εγώ. Να μην μπορώ να κοιμηθώ με ανοιχτά παράθυρα. Ηλεκτρικοί τροχιόδρομοι λυσσάνε κουδουνίζοντας μέσ’ απ’ την κάμαρή μου. Αυτοκίνητα περνάνε από πάνω μου. Μια πόρτα κλείνει με κρότο. Κάπου σπάει ένα τζάμι, ακούω τα μεγάλα θραύσματα να χαχανίζουν, τα μικρά κομματάκια να κρυφογελάνε. Κι ύστερα έξαφνα υπόκωφος, κλεισμένος θόρυβος, από την άλλη πλευρά, μέσα απ’ το σπίτι. Κάποιος ανεβαίνει τη σκάλα. Έρχεται, έρχεται ακατάπαυστα. Είναι εδώ, είναι ώρα εδώ, προσπερνάει. Και πάλι ο δρόμος. Ένα κορίτσι τσιρίζει: Ah tais-toi, je ne veux plus. Το τραμ χιμάει φρενιασμένο, πάνω απ’ αυτό, πάνω απ’ όλα. Κάποιος φωνάζει. Άνθρωποι τρέχουν, προσπερνιούνται. Ένας σκύλος γαβγίζει. Τι ανακούφιση: ένας σκύλος. Προς το πρωί μάλιστα λαλεί κι ένας πετεινός, και τούτο είναι ευεργεσία δίχως όρια. Ύστερα αποκοιμούμαι ξαφνικά. Στον ύπνο μου άκουγα αόρατα τρένα να κλαίνε και χνουδάτα φύλλα να μπήγουν τα νύχια τους στο παγωμένο, σκληρό χώμα.
Παντού συναντούσαμε κοπάδια πεινασμένων, αναμαλλιασμένων σκύλων. Έβγαιναν μέσα από σκοτεινές αυλόπορτες και τρύπιους φράχτες. Μας ακολουθούσαν σιωπηλά ολόκληρα μπουλούκια. Που και πού μας έστελναν μια μελαγχολική, λυπημένη ματιά. Είχαν έναν περίεργο σεβασμό για τα αθόρυβα βήματά μας, για τις αγκαλιές μας. […] «Κοίτα!» είπε εκείνη, «κοίτα!».
Ήταν αρκετά σκοτεινά και δεν αναγκάστηκα να κοκκινήσω. Άλλωστε, δεν ντρεπόμουν που έκλαιγα. Σκεφτόμουν να της πω κάποια δικαιολογία, αλλά παραιτήθηκα. Μου άρεσε κιόλας που έκλαιγα μπροστά της.
Και τα ρούχα σας, Κυρία, αυτά τα ρούχα που αγγίζουν εκείνη που βλέπει. Η σάρκα σας, τελικά όλες σας οι λειτουργίες. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως υποκύπτετε στους όρους του Χρόνου και του Χώρου, πως σας εξουσιάζουν οι σωματικές ανάγκες. Για το χώρο, πρέπει να είστε πολύ ανάλαφρη.
2 σχόλια:
«Χρειάζεται μια υπεξαίρεση του λόγου...Το σημαντικό θα ήταν ίσως να δημιουργήσουμε τα ενδιάμεσα κενά μιας μη – επικοινωνίας, τους διακόπτες που παρεμβαίνουν για να διαφύγουμε από τον έλεγχο».
ΑΠΟΛΥΤΟ! Μα πώς διαχωρίζεται απόλυτα η επικοινωνία από τη δημιουργία και τούμπαλιν??? Κι αν τα κενά προκύπτουν αυθόρμητα από μια τέτοιου είδους απορία? Θα κερδίσω καραμέλες???
Το να γράφεις δεν είναι βέβαια το να επιβάλλεις μια μορφή (έκφρασης) σε μια ζώσα ύλη. Η λογοτεχνία τίθεται μάλλον στο πεδίο του άμορφου ή της ατέλειας, όπως είπε κι έκανε ο Gombrowicz. Το να γράφεις είναι ένα ζήτημα του γίγνεσθαι, πάντοτε ατελές, πάντοτε υπό κατασκευή, που διαβιβάζει οποιαδήποτε βιώσιμη ή βιωμένη ύλη. Είναι μια διαδικασία, δηλαδή ένα πέρασμα Ζωής που διασχίζει το βιώσιμο και το βιωμένο. Η γραφή είναι αδιαχώριστη από το γίγνεσθαι: γράφοντας γίνεσαι-γυναίκα, γίνεσαι-ζώο ή φυτό, γίνεσαι-μόριο μέχρι να γίνεις-ανεπαίσθητος. Αυτά τα γίγνεσθαι συνδέονται το ένα με το άλλο σύμφωνα με μια συγκεκριμένη γραμμή διαδοχής, όπως σε ένα μυθιστόρημα του Le Clezio, ή συνυπάρχουν σε όλα τα επίπεδα, σύμφωνα με πόρτες, κατώφλια και ζώνες που συγκροτούν ολόκληρο το σύμπαν, όπως στο ισχυρό έργο του Lovecraft. Το γίγνεσθαι δεν ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση: δεν γίνεσαι Άνθρωπος, εφόσον ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως μια κυρίαρχη μορφή έκφρασης που απαιτεί να κυριαρχήσει σε κάθε ύλη, ενώ η γυναίκα, το ζώο ή το μόριο έχουν πάντοτε έναν παράγοντα φυγής που εκβάλει από την ίδια τους τη μορφοποίηση. Η ντροπή του να είσαι άνθρωπος: υπάρχει κανένας καλύτερος λόγος για να γράφεις;
Όσο για τις καραμέλες - μα φυσικά! το σημαντικότερο είναι οι καραμέλες, πάντα οι καραμέλες, όλες οι καραμέλες!!! CARAMELLES UBER ALLES!!
Δημοσίευση σχολίου