Εμείς τους φίλους μας τους γιορτάζουμε τρεις μέρες... Κι αφού δεν τους βλέπουμε κιόλας, ιδού:
Στην ασημένια ακτή που μαντεύουμε τους στεναγμούς της
πλάι σε πεύκα εσταυρωμένα πάνω στον ουρανό που απουσιάζει
σε περιμένω
Τ ’ αχνάρια των ποδιών σου τρέχουνε στη μυρωμένη άμμο
γλυμμένα από τη θάλασσα χαμένα τρελαμένα
όπως εγώ
Μας άφησες κοιμισμένους στ’ ακρογιάλι
το μεσημέρι
και ανυπόμονα αναμένεσαι τη νύχτα ετούτη όλη νύχτα
ξέροντας μες στις στοιχειωμένες από την παρουσία σου
καρδιές μας
πως στο εξής το ακρογιάλι θα είναι άδειο
3 σχόλια:
Μετά από ένα πάρτυ χθες βράδυ με τους καθηγητές και τους συμφοιτητές μου, μου είναι αδύνατον να συγκρατηθώ και να μην κλαίω. Ειμαι μικρή και κλαίω γαμώτο μου! Σε αυτά τα 24 χρόνια που περηφέρομαι στον όμορφο και θλιμμένο μας κόσμο, νιώθω τελικά χαρούμενη που γνώρισα κάποιους ανθρώπους με ΨΥΧΑΡΕΣ. Κι ας μας έφαγαν οι μεσοπολεμικές εμμονές μας, αγαπάμε ακόμα και ΠΟΛΥ. Ματς μουτς σμακ!
περιφέρομαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Μη βαράς! Ταχύτητα..... Αλόγιστη και ακαταλόγιστη!
1. Σίγουρα έχετε το ακα(υ)ταλόγιστον
2. Μα ακριβώς το γεγονός ότι έχετε μεσοπολεμικές εμμονές σας επιτρέπει να λυγμοαναλύεσθε...Αναμένω! Αυτό είναι απειλή!
Δημοσίευση σχολίου