ΔΡΟΜΟΙ

ο χάρτης δεν ήτανε η πόλη

κι εγώ δεν έπαυα να περπατώ

σε κάποιο έτος άγραφο κι ανέκδοτο

τρίζοντας τα παπούτσια μου στα μεσημέρια

των στερημένων εγκλημάτων

πέρασαν πωλητές ενήμεροι

καταναλώνοντας καφέδες κατακόκκινα κρασιά

ο μπάρμαν άνοιγε τρύπες και λεμονάδες

και το τραπέζι μακρινό και φαγωμένο

νότες απέναντι ένα ημίφως ξένο

παρόν ξεκάθαρα κι αρκούντως ιδεώδες

ανάλαφρα διαπερνούσε τον καπνό μου

κι εγώ, ο βραχνιασμένος ανθοφόρος, δεν κινούμαι

να μπω, να κρύψω και να φύγω

στα πεζοδρόμια μιας μακρινής και ίσιας πόλης