Ανεπίδοτη επιστολή

Και τι να γράψω δε γνωρίζω – τι δε γνωρίζω πως και γιατί. «Ίσως γιατί έτσι» σκέφτομαι κι αποφασίζω και προχωρώ. και παύω πια να σκέφτομαι - μόνο βαδίζω. Περπατώ απλώς σε δρόμους που κάπου θυμάμαι, κάπου έχουμε ξανασυναντηθεί, σ’ ένα ταξίδι. Έβρεχε τότε την τελευταία φορά. Τώρα δε βρέχει και δεν είναι μια τελευταία φορά. Ύστερα έφυγα και σ ’άλλους δρόμους βρέθηκα πάλι τυχαία (πάντα η ποτέ τυχαία). Μια φορά ο ουρανός ήταν μπλε και κόκκινος. Το κόκκινο είχα διαλέξει κι ακόμα από κάτω. Μια άλλη φορά (στιγμή κλεμμένη από τη λήθη και σωσμένη) σε μια Μεγάλη Πλατεία και χιόνιζε και τα πόδια μου βυθίζονταν. Κάποια αποτυπώματα έχουν μείνει. Έφυγα για κάποιο ταξίδι, να δω από κοντά τη φθορά στις πέτρες – και είδα στη σκοτεινή πλευρά μια λάμψη. Σ’ αυτήν παρέμεινα. Εξόρυξα χρυσό από σιωπές και νερό από τη βλάστηση του μοναδικού. Κάθισα σ’ ένα σκαλί και ήπια. Κοιτώντας πάντοτε από τη μεριά της θάλασσας – οι πολιτείες δε μου έφτασαν, τις διπλασίασα, τις μετέθεσα, τις αφουγκράστηκα του μονότονου πλήθους άυπνος θεατής απέναντι κι εκτός.
Μακρύ ταξίδι κι έφτασα ως εδώ κάπου εδώ – ακριβώς εδώ. Και δεν πληρώνω έναντι τα χρόνια. Και σκέφτομαι μια μυστική και διάφανη πόλη να χτίσω. Μακριά; όχι αλλού: μέσα ! Και μ’ ένα χαμόγελο ατείχιστη θα την αφήσω να μπαίνουνε οι γάτες ελεύθερα.
Γιατί τα γράφω ολ’ αυτά; για τι ; Δεν ξέρω. Δεν έχει σημασία. Σ’ αυτή την πόλη, με ήλιο, με σύννεφα, με ναι και όχι και απώλειες και «γεια σου», που θα κοιτά κατάματα το χτες, το αύριο και τους αιώνιους ταξιδευτές, λέω να σε ανακηρύξω επίτιμο δημότη ! Γιατί; γιατί έτσι !