στ’ ανοιγμένα παράθυρα με τα ξεχασμένα γάντια
στις άδειες τράπεζες πέντε η ώρα Καλλιθέας
στα μακρινά δάση στις ταράτσες της Σταδίου
είν’ ο αιθέρας κάποιας πτήσης ξεχασμένης
τώρα δεν ξέρω πού να φτάσω και δε θέλω
εύρωστος είμαι από καινό κι από χρωματισμούς
ίσως η θάλασσα με σώσει σκοτοδίνη
η απλωμένη νοσταλγία των κυμάτων
το κόκκινο στο μπλε που ξεπερνάει
των βράχων το ναυαγισμό και το στερνό πηγάδι
4 σχόλια:
αν δε στερέψεις από δάκρυα αν δε στερέψεις από ζωή αν δε σου φτάνει ο αέρας
αν η ανάσα είναι κοφτή κι η κάθε λέξη με τόσες σημασίες και γω τόσο ασήμαντη
καθημερινότητας ανεπίστρεπτη τραβώντας των δρόμων τον τάραχο
ογκανισμό καταφρονημένων ονείρων
παραστέκομαι δαιμονιώ σε κάθε χτύπο
ίανθου
σε άδειο κήπο
κάτι μου θυμίσατε - υπομονή: είστε τουλάχιστον δύο. Κι ελπίζω να μην δύσετε πριν τη μαρμαρυγή (ποτέ την ύστατη). Ως τότε στη διάθεσή σας...
αν η ψηλότερη διακρίνεται από την απλή
η οποία κινείται και πιό κάτω
από απλής σημασίας λέξη
εγώ βλέπω αυτόν που ανα φέρατε
κι αυτό μου αρκεί
ευχαριστώ και αντίο
εμείς ευχαριστούμε. Τα κρυπτικά μου τονώνουν τη διάθεση για συνέχεια...
Δημοσίευση σχολίου