ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ

Στην εργασία που θα ακολουθήσει (δεν ακολούθησε ποτέ) θα γίνει μια προσπάθεια διερεύνησης της απελευθερωτικής δυνατότητας της ερωτικής εξομολόγησης. Εδώ είμαι υποχρεωμένος να παραθέσω μια κάποια μεθοδολογική αρχή: «Όπως με τα όνειρα, εκ των υστέρων επανέρχεσαι στην καταγεγραμμένη επιφάνεια, για να παρακολουθήσεις αυτό που ήδη συνέβη, για να κατανοήσεις αυτό που ήδη έχει συντελέσει αλλά και αποκρύψει το νόημά του», έτσι και τη στιγμή εκείνη όπου μια ολόκληρη εποχή αδιόρατα συνέλεγες λέξεις ή χρώματα ή μνημονικούς τόπους, οδηγεί κατά έναν τρόπο που σου διαφεύγει πάντα, στην κατασκευή ενός λόγου που σε συνδέει με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο κατά τρόπο μοναδικό κι ανεπανάληπτο. «Σχηματίστηκε ένας χώρος που, μολονότι προήλθε από εσωτερική κινητοποίηση, εντούτοις πρέπει να επανακάμψω για να τον αποκρυπτογραφήσω. Με δέχεται ως ξένο. Ούτε αυτός με γνωρίζει. Το μόνο που γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλο, είναι ότι υπάρχουμε. Άρα, στη θέση μου μπορεί να προσέλθει ένας άλλος, οποιοσδήποτε άλλος, αφού τώρα είμαι κι εγώ ένας άλλος καθώς στέκομαι απέναντι σ’ αυτό το χώρο που με καλεί να τον κάνω δικό μου κατανοώντας τον».
Η μεθοδολογική αρχή που ακολουθώ είναι η διερεύνηση μιας ανάμνησης προσωπικής. Δε μπορώ ν’ αποτανθώ ούτε στη φιλοσοφία, ούτε στην κοινωνιολογία, ούτε στην ψυχανάλυση, ούτε σε κάποια συγκροτημένη θεωρία. Μόνο στην αφήγηση μιας απελευθέρωσης που συντελέστηκε κάποια στιγμή ενώπιόν μου. Ή μάλλον, σ’ αυτό που διασώθηκε τελικά από τη λήθη, αυτό που παρέμεινε μετά από εκείνη τη στιγμή. Κάθε αληθινή απελευθέρωση προϋποθέτει και μια πραγματική αλλαγή, οπότε τώρα είμαι ένας άλλος που θυμάται, που προσπαθεί ν’ ανασυγκροτήσει κάτι. Αυτό που προηγήθηκε, αυτό που ακολούθησε και την αποφασιστική στιγμή. Και τα τρία εν σχέσει με το άλλο πρόσωπο που μετέβαλε τον κόσμο γύρω αναγκάζοντάς με να τον δω υπό το πρίσμα της παρουσίας του (μήπως ήμουν πάντα εγώ όμως;). «Όπως με τον έρωτα, εκ των προτέρων κι εκ των υστέρων παρακολουθείς τη συντέλεια του ασυντέλεστου. Έτσι και με τη λήθη. Καλούμαι να ζήσω αυτό που έχει ήδη συμβεί, να γίνω αυτό που έχει ήδη παραδοθεί, να παραδοθώ σε αυτό που δε θα γνωρίσω ποτέ. Έγινα αυτό που είμαι, αλλά ποτέ δε θα το έχω ολόκληρα δικό μου. Αυτό είναι εκεί, καταγεγραμμένο, αυτόνομο, συνολικό, αλλά θα χάνω πάντα την ολική του σύλληψη, την πλήρη κατανόησή του, την εντελή του ερμηνεία, αφού αυτό εκεί είναι εγώ χωρίς εμένα. Άρα στη θέση μου βρίσκονται ήδη όλοι».