Όσο οι σκύλοι αλυχτούν ας καλωδιωθούμε. Την πόρτα να πληρώνεις με καφέ, βυθός μετά, λέξεις να τις χορεύεις ακατάληπτα. Και μες στο κλάμα του ψαριού και του δασκάλου ενδόξως να ξυπνάς. Κι όλο και να μικραίνεις να μικραίνεις ώσπου το πράσινο να μείνει ολομόναχο. Ο λίθινος όρμος που προσμένω πάσχων τους Νοέμβρηδες εσένα πάλι τέχνη διαιρετική. Φιλοδωρήματα. Έστω. Πλάνες καρέκλες τρίζουν και στατιστικές. Αυτό το κόκαλο των ώμων το γυμνό τ’ απεριχώρητο:αυτό κοστίζει. Ως εδώ η ώρα της απόσταξης κι ο αναπτήρας. Όρη να οργωθούν έργω και νόημα. Κι εγώ θα περπατώ να ξαποστάσω να γείρω στην παλάμη σου και ν’ αλυχτήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου