Μ' ένα βιβλίο τα μαλλιά ριγμένα να κρύβουν το πράσινο να κρύβουν την πόλη θα περιμένει το ξωτικό. Θα μαζέψει τα λάφυρα εκείνου που έφυγε στους Κέλτες ενώ η αδελφή της θα συλλέγει μπουκάλια σαμπουάν, απορρυπαντικά, αφρόλουτρα, ξεσκονόπανα. "Το κοριτσάκι μου είναι" θα γελά η ανυποψίαστη μάνα. Θα ασπρίζουν δακρυγόνα τα πεζοδρόμια, λουλούδια θ' ανθίζουν και θα μαραίνονται, λέξεις θα κυλούν - λέξεις που ξέχασα στο σπίτι, λέξεις που κύλισαν σε στάση λεωφορείου. Υπάρχει λοιπόν το 250; και το κολυμβητήριο μετά από χρόνια χωρίς τον πλαδαρό πετράκη με σανίδα. Το ξωτικό θα κρύβει πίνακες στο θερμοσίφωνα, τις βίδες θα λασκάρει και τα πετραδάκια, το καμάρι της θα περπατά σκυφτός με κλίση προς τον ουρανό, καφέδες θα εξαφανίζονται , κτίρια θα μετακινούνται προτιμώντας έλατα και πεύκα. Και την πρωταπριλιά την πόρτα θα κλείσω, θα βάλω τα γυαλιά τα πρώτα και πάλι στα μαλλιά της θα βουλιάξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου