Με τρεις καρέκλες άδειες κι έναν πυρετό
με μια σκιά στα μάτια περπατούσα
ξοδεύοντας τοιχογραφίες και παράθυρα
τα πλήθη χάραζαν στους δρόμους τους βηματισμούς
για πού το όφελος και το νερό στις κρήνες
ένα κομμάτι φυλλωσιάς κι ένα στεγνό παγκάκι
και μελωδίες μακρινές που παιανίζαν μπάντες
ίδια η θάλασσα διάφανη στο φως
κι εγώ στον κήπο του Απρίλη και πιο πέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου