Πέρασα σήμερα
από το ίδιο πάρκο
άδειο όπως τότε κι όπως πάντα
ήλιο δε βρήκα
ούτε και τη σκιά σου
είσαι καλά;
σιωπή
ταΐζεις περιστέρια
τα φώτα καμιάς πόλης δε σε συγκρατούν
μαύρα γυαλιά σε διψασμένους δρόμους
γιατί
το ξέρεις
εδώ μετράνε μόνο λάμψεις γέλιων
κι εγώ
δε σε πιστεύω
κλείνω τα μάτια μου
το ίδιο πάντα βλέμμα
κι αρχίζω πόλεμο με τις παλιές σκιές
και φεύγω
και μένω
και ξανάρχομαι
στο μυστικό σου πείσμα
στη σιωπή σου
την κόκκινη σιωπή τη χαραγμένη
στο άδειο τραπέζι
ενός πάρκου



2-1999