μιας κάποιας εποχής

τρίζουν ανάσες τα σανίδια της ζωής σου
κι αυτό το χρώμα κόκκινο και φόβος
είν ένα όνειρο που ξεκολλά τις νύχτες
κι άλλες δε φτάνουν να περάσουν πεζοδρόμια

ίσως παράκτιος ο τόπος της αφής σου
και χαρμολύπες σώματα κι άλαλα πλήθη
θάλλουν ξανά ιάματα και φθόγγους
τα μέτρα των γαλαξιών κι οι αρμονίες

θέλεις βουτιές σε χωματένιους κήπους
υποθαλάσσιες εκλείψεις κι όλο τρέχεις
να βρέξεις των βλεφάρων σου τον κρότο
κάπου βαθιά θα κρύβονται πηγάδια

κι όσο περπάτημα κι αν ρίξεις στη σκιά σου
μόνο το φως θα σε λυτρώσει – και θ’ ανάψει!
με μια σιωπή θα δρασκελίσεις τη σκηνή σου
με κάποιο γδούπο θα προφέρεις ξένες λέξεις

κι όταν κενή θα καταλήγεις στο σκοτάδι
καινή και άλλη και εντός σου ιδρωμένη
από τις ώρες που θα λάμνεις στις πλατείες
θα σου ξεφεύγουν αδιόρατοι τριγμοί