πρωινή αυτοκριτική

The mood,
I mean
B.H.


Χαμογέλασα προσωπικά την ανατολή
τον πρωινό βήχα ξεπερνώντας αδίστακτα
δρασκέλισα τους πνιγηρούς ανελκυστήρες κι έκοψα
με τα πόδια τις σκάλες και τους θυρωρούς

Πήρα τον δρόμο τον με γυρισμό – αιωνίως δειλός
αιωνίως ντυμένος λάθος και με τσέπες γεμάτες
από χαρτιά, και σχέδια και πλήξεις χθεσινές

Ένας γδούπος ακούστηκε γωνιακά
κι έπεσα πάνω στις απάτες μου
«που πας» μου λένε κλείνοντας το μάτι
«εσύ δεν είσαι που δεν έστριβες
παρά μονάχα εμπρός – και πάντα εμπρός
έλεγες πως θα περπατούσες εναντίον;»

Δανείστηκα το ύφος των εκφωνητών
να καθαρίσω τη φωνή μου μόλις πρόλαβα
κι ύστερα έπνιξα μες στα χασμουρητά μου την απάντηση

Κρεβάτι ήταν κι έτριξε στο σήκωμά μου
στα μάγουλα το αποτύπωμα μαξιλαριού
κι εγώ, Ήσυχος, Αξύριστος και Δυνατός
με βήμα σταθερό κι αγέρωχα γελώντας
το καζανάκι τράβηξα ξημέρωμα