ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!!!!!

Επειδή χθες εορτάζαμε τη μνήμη του Αγίου Σαμουήλ του εκ Βεκεττίας, και παράλληλα τη μνήμη της Οσίας Μαρίας της Ειδωλοποιούσης, εν είδη σπονδής αφιερώνουμε το κάτωθι πόνημα ενός ανθρώπου που μας άφησε φεύγοντας από μια γέφυρα του Σέννα προς άγνωστον κατεύθυνση. Παρόλο που ουδείς μάλλον θα καταλάβει τι συνδέει τους άνω μνημονευθέντας μετά του πονήματος, παρόλα αυτά και εξαιτίας τους, το χαρίζουμε στην "πνευματική μετανάστρια" που μας ανα/από καλύπτει καθημερινώς...

Η πέτρα
Η πέτρα στον αέρα, αυτή που ακολούθησα.
Το μάτι σου, τόσο τυφλό όσο η πέτρα.

Ήμαστε
χέρια,
αντλήσαμε ως τον πάτο το ζόφο, βρήκαμε
τη λέξη που ανέδιδε το καλοκαίρι:
Λουλούδι.

Λουλούδι – μια λέξη τυφλών.
Το μάτι σου και το μάτι μου:
μεριμνούν
για νερό.

Μεγάλωμα
Τοίχος καρδιάς και τοίχος καρδιάς
γυρνάν ο ένας προς τον άλλον τα φύλλα.

Μια λέξη ακόμα σαν τούτη και τα σφυριά
θα σείονται ελεύθερα.