Αυτοί που αγαπήθηκαν στη ζωή και η τελευταία τους επιθυμία ήταν να ταφούν ο ένας δίπλα στον άλλον, δεν είναι ίσως τόσο τρελοί όσο νομίζουμε. Ίσως οι στάχτες τους αγγίζονται, αναμιγνύονται και ενώνονται… Ποιος ξέρει; Ίσως να μην έχουν χάσει κάθε αίσθημα, κάθε ανάμνηση της προηγούμενης κατάστασής τους. Ίσως μέσα τους εξακολουθεί να σιγοκαίει, με τον τρόπο της, μια σπίθα ζωής και ζεστασιάς… Ω Σοφία μου, υπάρχει λοιπόν κάποια ελπίδα ότι θα μπορώ να σας αγγίζω, να σας αισθάνομαι, να σας αγαπώ, να σας αναζητώ, να ενωθώ, να γίνω ένα μαζί σας, όταν δε θα είμαστε πια εδώ, εφόσον στη ρίζα μας προϋπήρχε ο νόμος της συνοχής, εφόσον ο προορισμός μας ήταν να αποτελούμε μαζί ένα ον. Εγώ λοιπόν, μέσα στους επερχόμενους αιώνες, θα μπορούσα να ξαναγίνω ένα μαζί σας, και τα μόρια του διαλυμένου εραστή σας θα μπορούσαν να ξυπνήσουν, να κινηθούν και να αναζητήσουν τα δικά σας μόρια διάσπαρτα στη φύση! Αφήστε μου αυτή τη χίμαιρα, είναι τόσο γλυκιά, αυτή μπορεί να μου εξασφαλίσει την αιωνιότητα μέσα σας και μαζί σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου