Θα’πρεπε ν’ αρχίσω από έναν αποχαιρετισμό μισό – μισός έμεινε και η απόσταση μεγάλη. Από μια άδεια διεύθυνση η από έναν φάκελο. Όμως θ’αρχισω από τη γέφυρα. Τη σιδερένια ή τσιμεντένια γέφυρα που σ’ αντικρίζω. Σε ύψωμα πάνω κι εσύ ν’ ανεβαίνεις. Να στρίβεις και κατάλαβα. Από το βλέμμα σου κατάλαβα. Και τι να κάνω; Ας είχα ένα βλέμμα βροχερό και κάτι θα προλάβαινα. Η θάλασσα ποτέ δεν είναι ίδια. Και οι ευχές ανάλατες. Υπάρχουν σύνορα και δύσεις. Υπάρχουν όνειρα κι επιταγές. Κι εγώ στη γέφυρα ξεχνιέμαι. Ίσως αυτές οι λέξεις που πάντα παραμένουν κατακάθι στον καφέ, αυτό το απρόσεκτο παπί – να τάιζαν την ησυχία μου. Και το νόημα των παραθύρων αχρείαστο. Οι παπαρούνες δε σε σώζουνε και οι βιτρίνες. Μπορεί και πάλι να κατάλαβες τη νηνεμία της απόστασης. Τα κομμένα σου μαλλιά ξέρουν το χρόνο. Άλλα δεν έχω να σου πω, στη γέφυρα εκείνη του Θησείου πιασμένος πια – και να σε χαιρετήσω πια δε θέλω – μόνο να σ’ αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου