ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΜΕ

Δεν υπάρχει παρθενογέννεση στο blogging! Μάιστα. Ούτως ή άλλως, είναι κατοχυρωμένη από τις θρησκευτικές παραδόσεις. Πάλι καλά, γιατί τί θα έλεγε ο αγαπητός René (Magritte) που του βούτηξα το επικοινωνιακό του κόλπο? Θα ένιωθα πολύ άσχημα, ίσως και να κοκκίνιζα κι έπειτα θ’αυτοκτονούσα καθώς εξευτελίστηκα σε έναν βέλγο, που δεν είναι καν ο Leonidas με τα σοκολατάκια, για τον οποίο τρέφω απεριόριστη εκτίμηση, σε εκτροφείο εκτιμήσεως λίγο έξω από τα Σπάτα εκεί που στρίβεις για Μαρκόπουλο…
Χθες το μεσημέρι μιλούσα με την κολλητή μου που είναι στην Ελλάδα. Μας δέρνει η ίδια μοίρα, με πολύ δουλειά και σχέσεις εξ’αποστάσεως… Ήταν σε μια άλλη πόλη για ένα σεμινάριο κι έμενε στο σπίτι ενός φίλου μας που έλειπε.
«Πώς είναι το σπίτι του Γ; » τη ρώτησα
« Α, πάρα πολύ ωραίο!», μου λέει «Τα πάντα έχει! Τηλεόραση, τηλέφωνο, dvd, play station, internet…»
«Μμμμμμμμμμ…» λέω εγώ σε άπταιστα γελαδινά
«Ε, ναι! Να’χε και ‘καναν πούτσο καλά θα’τανε!» καταλήγει αγανακτισμένη.
Πάγωσα. Η σοφία της με είχε καθηλώσει. Το κλείσαμε άρον άρον. Έγραφα μια εργασία και σκεφτόμουν πως όταν ήμουν στην Αθήνα, άνοιγα τον υπολογιστή μόνο για τη δουλειά… Πως τον Οκτώβρη που έμαθα το CtrlV σκέφτηκα να κάνω τα χαρτιά μου για τη NASA…
Το βράδυ πήγα να βρω τους άλλους στο πλατανοκάναλο. Ήπιαμε καλό rasteau και είπαμε πολλά. Μιλήσαμε για το Σουδάν, τους είπα για το παιδί που σκοτώθηκε στη μέση του δρόμου από ένα μάτσο άξεστα ζώα. Έμαθα ότι το ίδιο έγινε και στην Ιταλία πριν ένα μήνα. Όλοι αναστατώθηκαν και τελικά δεν έγινε τίποτα. Γιατί είναι τα φράγκα τους… Που γαμώ τα φράγκα τους! Εκεί κοίταξα τους άλλους και είδα πως τα μάτια τους ήταν το ίδιο οργισμένα. Μια ελπίδα μας τύλιξε.
Άπλωσα το χέρι μου και μπορούσα να πιάσω έναν ώμο. Άπλωσα και τ’άλλο και μπορούσα ν’αγγίξω κι άλλον άνθρωπο. Σκέφτηκα τις ώρες που πληκτρολογούσα θυμωμένη για τον άδικο ετούτο κόσμο. «Φωνιάδες των Ψαριών Κωλοπελεκάνοι!» Έπειτα σκέφτηκα ότι είμαι πολύ μικρή για να κάνω μόνο αυτό.
Γύρισα σπίτι χαράματα. Μπήκα στα μπλογκς. «Είναι καλοί ρε συ οι μπλόγκερς!» είπα. Οι τελευταίοι ρομαντικοί. Εγώ το είχα διατυπώσει αυτό. Ναι. Είναι οι τελευταίοι ρομαντικοί. Μετά τους νέους όμως. Μετά την ελπίδα.
Σήμερα γράφω αυτό το ποστ. Δεν έχω το θεό μου. Κι ως γνωστόν:
«Άνθρωπος χωρίς θεό, ψάρι χωρίς ποδήλατο!»

Feed your head!!!

Peace