Στα κενά του ασβέστη απορώ
της στρογγυλής τραπέζης μόνος κτίτωρ
ομολογία σιωπής σε διάφανα τασάκια
γεμίζω λέξεις μηχανεύματα απάτης
και προσδοκώ
αυτή την ακτίνα που χέεται και
διαθλάται απέναντι
- πάντα απέναντι –
και σκίζει τα πρωινά μιας
άδειας
καινούργιας
ανάμνησης
Είναι το φως που στοχάζομαι
το ίδιο φως της ίδιας λησμονιάς
που θα διαχυθεί σε άλλους τόπους
σε άλλες αναπάντητες γωνίες
κι εγώ θα στέκομαι, θα κάθομαι, θα περπατώ
σε διατάξεις άεργες και σκοτεινά δασάκια
μέχρι την ώρα που υπόκωφα
συριστικά φωνήεντα θα πέσουν.
Κι εγώ. Στη σκοτοδίνη του απόλυτου
3 σχόλια:
Την καλησπέρα μου,
ακάλεστη ηρθα ν' αλωνίσω- αν με παίρνει θα δείξει..
Κρατάω το "λέξεις μηχανεύματα απάτης" κι αναρωτέμαι αν αφορά στη γραφή ή την αίσθηση. Ποιό να μηχανεύεται ποιο; Πολλές φορές ανησυχώ ποιός γητεύει, το φίδι ή ο γητευτής...
Και το απόλυτο μια άλλη Ιθάκη μοναχική και σιωπηλή- το Τέλος;
Με συγχωρείς αν είμαι εντελώς οφ-σάιντ, να μου το πεις να τουμπεκιαστώ.
Αυτά μάλλον._
Αγαπητή,
συνήθως περιμένω τους ακάλεστους - οπότε κοπιάστε στο λίβινγκ ρουμ, μην κάθεστε όρθια στην πόρτα.
όσο για τα ερωτήματα - τέτοια θα παραμείνουν. Αν είχα βρει απαντήσεις σας ομολογώ πως δε θα μπλογκολογούσα τώρα...
Αυτά - για αρχή
Διατάσσομαι αέργως λοιπόν κι εγώ και συντάσσομαι υπέρ
Δημοσίευση σχολίου