δικολαβία

δίχως ξεσπάσματα ο ήλιος
και κάπου μακριά ακούγονταν καμπάνες
γαρδένιες όχι ούτε μουσική
σκάλες απότομες τριών ορόφων
και δύο λέξεις αυτοκόλλητα κι αόριστα

ύστερα, αυτό που έγινε χυμός ροδάκινο
σ' ένα τραπέζι που θα θύμιζε πολλά
μ΄ένα δερμάτινο φθαρμένο απ' την αναμονή
κι ένα μειδίαμα στο ταβάνι

είναι ακόμα μακριά η νύχτα στην Αθήνα
άδεια η θέση μου, σκουπίδια σε πλατείες
λεωφορεία που δεν πέρασαν
και κάποιο ρήγμα - πνιγηρό κι απεριννόητο

όμως αυτός ο ήλιος
ο δίχως ξέσπασμα και περιττές εκκρίσεις
είμαι εγώ κι εγώ
είναι δικός μου