Τρίτη, Μαΐου 22, 2007

όταν


Καθώς

το περιστασιακό κενό πληρώνεται

και

οι κοινοί τόποι

σα ρήγματα χαίνουν στους δρόμους

το κόκκινο πλήθος

των διηπετών μόνων

επαναλαμβάνεται αλλιώς

αντιτάσσοντας στη θηριωδία

των σφυριζόντων

αδιαφόρως

τη λήξη

μια παράταση ισάξια του μέλλοντος

5 σχόλια:

Ιωαννα είπε...

Αδυναμη ακομα στις λεξεις βυθιζομαι στον εξαισιο κοσμο του ΟΤΑΝ .
Ελπιζοντας να φανω ισαξια στων λεξεων τις εκρηξεις


Την βορινη μου καλημερα κι ενα χαμογελο πιασμενο απ τα ματια



Ιωαννα

Φλήναφος είπε...

Εγκαινιάζετε μια ποίηση "σαχτούρεια" μα και πολύ δική σας (συγχωρήστε μου την παραπομπή). Καθότι άσχετος,δεν δύναμαι να τη σημειολογήσω επαρκώς. Η αδυναμία μου αυτή ευεργετείται από τη δύναμή σας να συγκινείτε

ιωάννα της λωραίνης είπε...

Αγαπητή! τα χαιρετίσματά μου στην πανέμορφη (και γι'αυτό τρικυμισμένη) πόλη σας - και στο πνεύμα του Ρίλκε.

Αγαπητέ! με κάνετε να κοκκινίζω. Αυτό δεν το αντέχω...

alektor είπε...

εικονοποιέ

αγκαθωτή μπαλλάντα αποτύπωσες
με τέλος
μα χωρίς αρχή

τα σέβη μου τα ταπεινά

Фе́ммe скатале είπε...

Το κόκκινο πλήθος...αυτό ποναει