ΣΕ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΕΙ

Κάθεσαι σπιτάκι σου με την καταθλιψάρα των εορτών φορώντας τις πυτζάμες με τον Ταζ. Ο κόσμος έξω διασκεδάζει σχεδόν καταναγκαστικά. Μια υπνηλία στα χείλη, στην τηλεόραση κάτι ηθοποιοί του εμπορικοποιοτικού διατυμπανίζουν για χιλιοστή φορά πόσο αγαπιούνται και πως χάρηκαν που τά' πανε. Οι εταιριες κινητής τηλεφωνίας ετοιμάζονται να κάνουν τη μπάζα της χρονιάς από τα ομαδικά στερεοτυπικά ες-εμ-ες που κάθε εργαζόμενος νιώθει υποχρεωμένος να στείλει σε όσους δε μιλά στο γραφείο. Ο σκύλος και οι γάτες νευριασμένες από τα πυροτεχνήματα του Νικήτα (να μαζέψει τα σκουπίδια ούτε λόγος). Τα τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα.
Καμία διάθεση για έξοδο. Όμως...
Είναι αυτή η καταραμένη πειθαρχία που σου επιβάλλουν οι άλλοι, η παράδοση, οι ερωτήσεις των επομένων ημερών. "Πουθενά" δεν είναι η πρέπουσα απάντηση.
Και ξάφνου, ως εκ θαύματος κάνεις μπάνιο δύο η ώρα το πρωί, ξεπλένοντας τελετουργικά τη σκόνη του ξεπροβοδιζόμενου έτους, φοράς το ριγέ πουκάμισο - λάφυρο/ενθύμιση βορειοϊταλικών συνθηκών, και ξεκινάς...
Κατόπιν τούτου, μια απορία μόνο:
Πόσες τρύπες έχει η κότα;