Είναι κάποια πρόσωπα που θυμίζουν πρωινό ξύπνημα για το σχολείο. Η γνώση της απόγνωσης δεν έχει δώσει ακόμα τη θέση της στη δυνατότητα της στιγμής. Το κόκκινο ηλιοβασίλεμα σε κάποιο γκρεμισμένο πια σχολείο στο Παγκράτι, η όψη της πολυκαιρισμένης λαμαρίνας και η μπουγάδα της απέναντι χρόνια πολλά αργότερα θα σου χτυπήσουνε την πόρτα. Είναι ακόμα πρωί, τεντώνεσαι, η επαφή με το νερό τραυματική, βιαστικός πάντα να τρέχεις με μια υπέρβαρη τσάντα πνιγηρών μονολόγων και μια φόρμα γυμναστικής στην Παρμενίδου. Πέντε νύξεις αρχαιολατρείας δεξιά και δυο μπιραρίες απέναντι Αυτή (οποιαδήποτε αυτή, δεν έχει σημασία, Τότε ήταν Αυτή-και-καμιά-άλλη). Κουδούνι, προσευχή, χασμουρητά, είσοδος-άνοδος Γολγοθά και μουστάκι συνοδευόμενο με τσαντάκι χειρός-δερματίνη. Ανία οχτώμισημεμιάμιση. Τίποτε άλλο.
Όμως Αυτή, πρωινή προσευχή και λόγος ύπαρξης και παρουσίας, πιο σχολική κι από την κιμωλία, πιο απόμακρη κι από την Ινδοκίνα, πιο μυστηριώδης κι από την Άλγεβρα τυπικού τριτοδεσμίτη.
Εκτέλεσε πιστά το ρόλο της, τέλειωσε η αποστολή της μες στον κόσμο και τώρα μανικιούρ με δυο παιδιά. Απαράλλαχτη φευ ως πως της πρέπει της Αυτής, που σε Εκείνη εξέπεσε, τυχαίας συναντήσεως σε δρόμο που πια δεν περπατάς παρά μονάχα ξημερώματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου