Εαρινή κόπωση. Ας το πούμε έτσι. Ας ονομάσουμε τις αδυναμίες μας. Να τις μετρήσουμε μία μία μήπως κάποια λείπει σήμερα. Σήμερα βρέχει κι εγώ ξανάρχισα να συλλέγω πακέτα τσιγάρων. Δημιουργικός αυτισμός. Πρέπει ν' αλλάξω πια τη μάρκα. Και να διαβάσω λίγη ανθρωπολογία. Βαρέθηκα τους πεθαμένους - αλλά μην το πεις πουθενά. Εσπερινό παραλήρημα. Κάπως έτσι θα καλέσω την καινούργια νόσο. Θύμησέ μου να το σημειώσω στον κατάλογο. Νούφαρα. Τι δουλειά έχω γω με τα νούφαρα; σε λασπώδη ύδατα φυτρώνουν. Τό' πιασα το υποννοούμενο, θ' αλλάξω πλευρό πριν πέσω απ' το κρεβάτι.Και το σταματημένο το ρολόι άλλη ώρα πια θα δείχνει.
Θύμισέ μου (απ' το θυμός ή το μισέ μου;) να την πετάξω πια αυτή τη γλώσσα. Χάλασε. Χαλάει πάντα αν βόλτα δεν τη βγάζεις σε διαστήματα τακτά.
Ε ναι λοιπόν Παρασκευή μου. Σ' αγαπάω. Κι εσένα κι όλες τις ημέρες. Κι ας είσαι άτακτη και το γυρίζεις σε Τετάρτη. Έτσι κι αλλιώς, στην ηλικία των κήπων που με βρήκες, θα σε λατρεύω μ' όλες τις περικοκλάδες.
2 σχόλια:
Το ότι άρχισες να κάνεις διάλογο με τον εαυτό σου είναι πιο ανησυχητικό απ' το ότι δε βλέπεις --και δεν μπορείς να εκτιμήσεις το-- Lost [αν και, εδώ που τα λέμε, δε χάνεις και τίποτα σπουδαίο στα τελευταία επεισόδια]. Εσύ που θα 'θελες να 'σαι ο Άμλετ, πάντως, θυμίσου: «Λόγια, λόγια, λόγια...»!
Σε σένα μιλάω. Αλλά εσύ δεν ακούς. Χαμένος στο Εξάρχειο...
Και βάλε καμμιά κεραία κάπου να ακούς τρανζιστοράκι. Έχει κι άλλες διακοπές οσονούπω...
Δημοσίευση σχολίου