ΑΦΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ

Άρχισα να σβήνω τα λυπημένα τραγούδια. Να σηκώνομαι όλο και πιο νωρίς, να διαβάζω. Ακατάπαυστα. Μανιωδώς.Τα συνήθη συμπτώματα ξανά.
Ο σκύλος, παρότι νέα κι άδολη, αμέσως το κατάλαβε. Moondog δεν είχε ξανακούσει.
Ύστερα, στα γρασίδια. Κήποι και βουητά δικτύων, έγνοιες περί ορθολογικότητας και διακρίσεων. Περίγελως - ξανά. Πολύ το χαίρομαι.
Ο Θεός (αφού τό' γραψα κι αυτό μάλλον είναι σοβαρή η κατάστασή μου...) έφτιαξε την Παρασκευή, κι ύστερα ξεκουράστηκε. Αργότερα θα ξεθάψω το παλιό παλτό, τον ουρανό τον χωρισμένο σε κόκκινο και μπλε, την απόσταση, τα πικρόχολα σχόλια, τις παλινωδίες, τον αυτοσαρκασμό των βατράχων: θα τα κάψω αυτή τη φορά και τη στάχτη θα την διασπείρω στους πέντε δρόμους. Να μη σας ξαναδώ...