παλιοί λογαριασμοί

Η αίσθηση του μη ανήκειν πουθενά κυνηγά τον ήρωά μας. Μεταξύ φιλολογικών σαλονιών "ευαισθήτων" κεντροαριστερών ολότελα συμβιβασμένων εξ απαλών ονύχων και "οργισμένων" μικροαστών που με άναρθρες κραυγές επαναλαμβάνουν συστημικές κοινοτοπίες διά της αντιστροφής: εγκλωβισμένος.

Όπως τότε, Πετράκη - θυμάσαι άραγε ακόμη; Τότε που τριγυρνούσες Πανεπιστημίου με τη Νάνσυ (πού να βρίσκεται τώρα πια; Υπανδρεμένη παγκρατιώτισσα με παιδιά του Γυμνασίου υποπτεύεσαι με φρίκη). Με τη Νάνσυ και να τρέχουν οι ζητάδες πέριξ του φλεγόμενου Κάπα Μαρούση. Υπήρξες δεκαεξάρης, γαμούσες λύκεια, κατόπιν γάμησες το φοιτητικό σου μέλλον κατατεθλιμμένος για μια καργιόλα που παντεύτηκε τον φίλο σου - κι έφυγες στην τέλεια πλην ξένη Μπολόνια. Γάμησες τη ζωούλα σου κι εκεί, πλην κατήντησες αριστούχος να χαίρονται οι άλλοι. Της ανίας επιβίωσες, γνώρισες τις παπαριές των έτερων "εναλλακτικών" που χόρευαν και χαπακώνονταν σε κατειλλημένα πρώην εργοστάσια με αλμυρό αντίτιμο εισόδου καθώς άλλες βόμβες έτρωναν άλλα κεφάλια. Κι ύστερα γύρισες ολότελα στεγνός, προδίδοντας ακόμα και το μόνο πράγμα που σου είχε απομείνει: την Ιστορία, τη μνήμη του αλλού και του αλλιώς. Για μια υπεσχημένη μελλοντική σταδιοδρομία στο δημόσιο αφοδευτήριο του ελληνικού πανεπιστημίου.

Και τώρα πάλι μόνος. Πάντα μόνος αφ υψηλού (για τους εκτός), εκ του κενού (για σένα) να παρατηρείς το μέλλον που πάντοτε κυλά και συνήθως προδίδεται. Να ζήσεις και να συνεννοηθείς προσβάλλοντας την ίδια σου τη νοημοσύνη.

Αυτά έχουν οι παραδόσεις. Γίνονται σε ανύποπτο χρόνο, σου επιλέγουν το στρατόπεδο, σου συγκεντρώνουν τις αδυναμίες σου κι έπειτα

Κι έπειτα η Νάνσυ πήγε σπίτι της και τίποτα δεν έμαθε.