ΕΛΕΦΑΝΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΚΟΚΟΦΟΙΝΙΚΕΣ

Πάνω απ' όλα οι τρόποι: επιτάσσουν απαντήσεις στις προκλήσεις των φίλων, ιδίως μάλιστα όταν πρόκειται για φίλες..
Γνώρισα τη Maya ένα κρύο πρωινό (που λέει ο λόγος) ενός έτους που ας κάνω πως προσωρινά μου διαφεύγει. Σ' ένα υπόγειο σκοτεινό κάπου στο κέντρο αυτής της γνωστής - άγνωστης, σεσημασμένης πόλης. Μπορώ να πω ότι η ζωή μου άλλαξε, και εξαιτίας της, από τότε. Μ' έναν υπόγειο τρόπο: δεν είναι ολότελα άσχετο το γεγονός ότι με αφορμή ένα κρυφό σύστημα επικοινωνούντων υπογείων, λαγουμιών και στοών γνωριστήκαμε. Θα έπρεπε να γράψω τουλάχιστον δυο τόμους για εκείνη τη συνάντηση των τριών, όμως εδώ δε θα προφέρω άλλα επ' αυτού. Το αντικείμενό μας είναι ακριβώς εκείνη. Εκείνη που πάντοτε διαφεύγει, ξεγλυστρά, εξελίσσεται ελισσόμενη, μεταμφιέζεται παραμένοντας η ίδια δηλαδή: η αμφίεσή της - που δεν ταιριάζει τόσο στις περιστάσεις, όσο οι περιστάσεις στην αμφίεσή της. Ένα από τα χαρακτηριστικά του σωστού ηθοποιού, το τελευταίο, που σπανίως παρίσταται πια επί σκηνής...
Υπάρχει, λοιπόν, κάτι τις το διαφεύγον στη δεσποσύνη. Κι αυτό το κάτι δεν έχει "περάσει" ούτε στο τωρινό ούτε στο πρώην μπλογκ της. Όχι γιατί η ίδια αποφεύγει να εκτίθεται ολόπλευρα - κάθε άλλο μάλιστα, περί αυτού πρόκειται. Αλλά γιατί θέλει να δείχνει ότι δε θέλει να τα προσφέρει όλα και μεμιάς. Κι όμως, αυτό ακριβώς κάνει. Και μόνο κατόπιν του τέλους της γνωριμίας μαζί της μπορεί ο (εξαρχής αυτο -) εξαπατηθείς, δύσμοιρος (και καλά!) να το συνειδητοποιήσει.
Άρχισα το outing από το ζήτημα των σχέσεων επίτηδες. Είναι η πιο σύντομη επιτομή της ψυχοσύνθεσής της. Η νεαρά αυτή κερία είναι στην πραγματικότητα (κι αυτό το αγνοεί ακόμα και η ίδια, ίσως), τόσο αυτόφωτη, στιβαρή και ανεξάρτητη που θα μπορούσε και να κάτσει στο (αισθητικά σχεδόν άρτιο, αν εξαιρέσουμε μια συγκεκριμένη γκραβούρα, το μέγεθος της κορνίζας της οποίας δεν ταιριάζει με τον πίνακα εξ αριστερών της!) σπιτάκι της να βλέπει αμερικανιές. Ξέρει όμως πως έτσι η ζωή είναι άχαρη, δύσπεπτη και χωρίς γέλιο, δάκρυ, ιδρώτα και λιπαρές θρεπτικές ουσίες. Οπότε ανοίγει την πόρτα - κι όποιον πάρει ο χάρος. Χαίρεται να γνωρίζει κόσμο, γνωρίζοντας απ' την αρχή πως απ' την αρχή δε γνωρίζει τη διάρκεια, παραγνωρίζει εσκεμμένα την ποιότητα - την οποία, όμως, πάντα εντοπίζει αυτομάτως.

Έτσι είναι και στα επαγγελματικά της: κάποιος που δεν την ξέρει θα μπορούσε να παγιδευτεί και να την ταξινομήσει στις συνήθεις καριερίστρες, που το παίζουν σκληρές κι αιμοβόρες για να ανελιχθούν. Πλήρης αστοχία (να μη διαβάζουν τα λόγια αυτά οι διευθυντές της, εύχομαι): φυσικά και θέλει να περάσει το δικό της, όχι όμως για το καλό της εταιρίας, της καριέρας της εντός της κι άλλων τέτοιων (καθόλου ασήμαντων) λεπτομερειών. Αλλά επειδή είναι δικό της, δηλαδή έχει σπαταλήσει κάτι από τον εαυτό της για να το σκεφτεί, να το οργανώσει ή να το πραγματοποιήσει. Ακόμα κι αν κάποιες ιδέες της απορριφθούν, θα βρει αυτή τον τρόπο να τις υλοποιήσουν οι άλλοι που αρνήθηκαν, χωρίς καν να το καταλάβουν...


Πολύ προκλητική η πρόσκληση της Maya - αλλά εγώ θα συνεχίσω. Είναι αυτό το μυστηριώδες (παρόλες τις γήινες αμφιέσεις του) που διαθέτει, ο λόγος που δε θά' πρεπε ίσως να συνεχίσω. Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις μια πόλη είναι να χαθείς μέσα της. Οπότε δε θά' θελα να χαρτογραφήσω την εν λόγω τόσο ξεκάθαρα: υπάρχουν ακόμα πολλοί εκεί έξω που θα μπορούσε ίσως η δεσποσύνη να τους εξωθήσει στο χάσιμο. Πάντα αυτή αποφασίζει άλλωστε,εξαρχής και τελικά. Μη σας ξεγελούν οι τρόποι της. Εκεί που νομίζετε πως αποκτήσατε το πάνω χέρι, θα γυρίσετε, και θ' αντικρύσετε στα χέρια σας τα παπούτσια σας...

Κι εκείνη... θα το μετανιώσει! Δε φτάνει που δεν καταλάβατε ένα ανδρικό γεννητικό μόριο (ή μάλλον, μόνο αυτό, και σιγά τον βόα δηλαδή...), αλλά την εξωθήσατε και στην κατάθλιψη - ευτυχώς, όχι για πολύ. Η φαινομενική αναισθησία της εν λόγω, συνδυασμένη στο μπλέντερ με έναν αχτύπητο δυναμισμό και με μια χαρά για ζωή, οφειλόμενη η τελευταία σε μια βαθιά γνώση της ματαιότητας κάποιων πραγμάτων, θα τη λυγίσουν μόνο για λίγο. Κι εκεί που λες ουπς! θα πέσει, έπεσε σχεδόν...νάτην πετιέται και χορεύει για φλεγόμενα πατώματα!
Ο κυνισμός, είχε πει ένας μεγάλος ηθοποιός που βαρέθηκε να το παίζει μεγάλος ηθοποιός, είναι η ασπίδα του πληγωμένου ρομαντικού. Ας μη μπλέκουμε τις νότες με τις κότες: να εντοπίζουμε και να κρατάμε τις διακρίνουσες λεπτομέρειες ως θησαυρούς πολύτιμους. Μάθημα αυτό από μια δήθεν χαζοχαρούμενη businesswoman, μια μεγάλη προσ-ποιήτρια...

Είναι πάντα κάποια αόρατα νήματα που ενώνουν τόπους, εποχές και πρόσωπα. Η μοναχική παιδική ηλικία σε κάποιο κέντρο, η ικανότητα (μοναδική στα παιδιά) να δημιουργούν κόσμους ολότελα δικούς τους - και να τους πιστεύουν, η ατράνταχτη ανεξαρτησία αυτού που ξέρει ότι μέσα σε μια ντουλάπα υπάρχει πραγματικά ένας ελέφαντας, και το γνωρίζει (ακόμα κι αν δρασκελίζει πια τα 25 ή και τα 35), είναι ένα φυσικό μυστήριο. Δεν εξηγείται. Μόνο βιώνεται. Έτσι και η Maya μας...

PS: Τώρα που το ξαναδιαβάζω πάλι κάτι λείπει για να ολοκληρωθεί το παζλ... Είμαι αναγκασμένος λοιπόν να προσθέσω ότι α) η Μάγια έχει την πλέον συγκινητική και ταυτόχρονα άψογη φωνή όταν τραγουδά ρεμπέτικα. Όποιος την έχει ακούσει σε κάτι κοκαϊνοποτικά θα με νιώσει, β) είναι καταπληκτική μπρεχτικιά τραγωδός: παραπονιέται για τα βάσανά της με αποστασιοποίηση Μαρίας Αντουανέτας (αλλά τα εννοεί!), γ)έχει πολλές φίλες να παντρέψει και οι γάμοι της αρέσουν! Παρόλο που δεν έχει δώσει τη σχετική υπόσχεση, όπως στις ελληνικές ταινίες, πρώτα θα αποκαταστήσει όλες τις συμμαθήτριές της και μετά βλέπουμε!, δ) είναι κατά βάθος πολύ παραδοσιακή, και κρατάει τα έθιμα: αυτή την εποχή φοράει μεταμοντέρνες βέρμαχτ (με πούλιες και σταυρό - εγώ όμως τις αναγνώρισα!), ενώ κάθε χριστούγεννα στολίζεται χριστουγεννιάτικο δέντρο, ε)έρχεται πάντα στην ώρα της στα ραντεβού: στη δική της, όχι των ραντεβού... στ)είναι άριστη φιλοξενήτρα: αν βρίσκεστε στη μέση του πουθενά σ' ένα ταξί που δε θυμάστε από που το πήρατε, η πόρτα της θα είναι πάντα ανοιχτή, και η μουστάρδα πάντα στο ψυγείο - δίπλα στα ξεχασμένα λεμόνια, ζ) ερωτεύεται πάντα τους λιγότερο πιθανούς να ταιριάξουν μαζί της (ίσως να τους διαλέγει μόνο βάσει ονόματος...), τους πιο πιθανόν κατεστραμμένους, με άσωτο παρόν και παρελθόν (αντιστροφή του αποφθέγματος του Όσκαρ Ουάιλντ), και τους πιο φευγάτους (για να φεύγουν πιο γρήγορα), η) δεν έχει δει την "Αναστασία"!, θ) νομίζω πως τελικά ήταν ερωτευμένη με τις σακούλες κάτω απ' τα μάτια γνωστού δασκάλου της ("κύριε διευθυντά! μητέρα!") ι)το φοβερό μυστικό στο τέλος: το παίζει πάντα αδιάφορη... Καθίστε αναπαυτικά, πιείτε το ποτάκι σας ή παίχτε το κομματάκι σας, μην της δώσετε ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία και θα σας βρει εκείνη. Κατακέφαλα...

Powered by ScribeFire.