ΗΛΘΕ Η ΑΝΟΙΞΗ;

Εγκλωβισμένος σε αφανές μικροσκοπικό βιβλιοπωλείο του κέντρου χάριν χάριτος ξεχάστηκα. Είναι καιρός να πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η αρχή είναι μια σκοτεινή ιστορία αίθουσας ρημαγμένης στη Συγγρού. Η σχιζοειδής οπτική μου μνήμη (αυτή συνήθως με καθοδηγεί) τείνει να καταλήξει στο συμπέρασμα πως σε κάποια πορεία αφανών είχαμε ξαναβρεθεί. Τότε αποφασίστηκαν όλα - όπως πάντα, ερήμην.

Τότε, βέβαια, δεν είχα γρατζουνιστεί από προφορά επτά νήσων, ούτε και μπορούσα να υποψιαστώ πως ο αστιγματισμός αποτελεί ερωτογενή ζώνη. Θόλωνε από ανεπαίσθητες φωτιές και υψώματα αναζητούσε. Πάντα μπροστά στη θάλασσα γάτες ταϊζοντας και περίπτερα. Ύστερα, περάσαν χρόνια πολλά, το καφενείο που ήτανε μεγάλη καταδικασία έκλεισε. Η εφηβεία, άταφος νεκρός, αποσυντέθηκε ξάφνου και κύλησε αλλού. Μόνο η γεύση του γαρυφαλέλαιου από παλιά σφραγίσματα τηρείται. Και παντρεμένοι πρώην γνωστοί κάθε δυο χρόνια.

Στη σκοτεινή αίθουσα τη γεμάτη λέξεις λέξεις δε βρέθηκαν. Δεν ήταν ο καιρός. Μιας άλλης εποχής η επαρχιακή σεμνότητα. Κι ο ναυτικός πατέρας μόνος να βάζει το κρασί και να μην πίνει. Δεν πίνει πια. Μόνο καπνίζει.

Κι εγώ, σ' απόκεντρα μικρό βιβλιοπωλείο εγκλωβισμένος να καπνίζω συνεχώς. Θά' ρθει ξανά Τετάρτη.