ΟΧΙ ΠΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ

Πάσχω τη μονοτονία των πολυελαίων
και σε παζάρια περπατώ τ’ αδύνατο μου
σαν το χτες που περνά και δε σβήνει
και σαν
αέρας

αυτοδιαγραφομαι και παραληρώ
για
ένα πυροτέχνημα
και μια πολυθρόνα
που μόλις σηκώθηκε

στη δεσποτική σκιά
απαντώ μ’ έναν παφλασμό
και κλίνω
το μωσαϊκό
σ’ όλες του τις μονωτικές ταινίες

στα λεία πιάτα
της μοναξιάς ή
της ερώτησης
θολά διυλίζομαι
και τρέχω
και σιωπώ
και σκαρφαλώνω


13-12-1998