Η βαθιά πνευματικότητα του γωνιακού παντοπώλη ξαναχτύπησε: «Είναι ευτύχημα που αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκαν γιαούρτια κατά του κ. Αλέκου Αλαβάνου και αυγά κατά της κ. Ελένης Πορτάλιου. Την προηγούμενη φορά που «κάτοικοι» μιας περιοχής εκδήλωσαν την αγανάκτησή τους κατά ενός πολιτικού χρησιμοποίησαν τρίκυκλο και στειλιάρια», γράφει, με έναν διόλου αδιόρατο σαρκασμό ο Κύριος Πάσχος στην «Καθημερινή» της 26ης Οκτωβρίου. Ας σταθούμε λίγο σε αυτό το κείμενο του γνωστού κοινωνού της νεοφιλελεύθερης μετά-σκέψης, ας ρίξουμε μια ματιά στα συστατικά του.
Ως συνήθως, (για να μας αποδείξει ότι δεν αποφοίτησε αδίκως από το LSE), διανθίζει το άρθρο με «ψαγμένες» αναφορές που ξεκινούν από την πρόσφατη ελληνική πολιτική ιστορία για να φτάσουν στη Βαϊμάρη μέσω Ιησού Χριστού: ψαγμένες, υπό την έννοια ότι ο αρθρογράφος αγωνίστηκε πολύ να εντοπίσει τις «πολιτικά ορθές» (για αυτόν), αποκρύπτοντας ό,τι δεν ταιριάζει με το επιχείρημα που αγωνίζεται να στήσει. Στο παραπάνω απόσπασμα της μανδραβέλειου σοφίας, για παράδειγμα, «λησμονήθηκε» κάποιος Νίκος Τεμπονέρας προς χάριν του «ευρύτερης αποδοχής», πλέον, Λαμπράκη.
Η Ιστορία γρήγορα δίνει τη θέση της στην Πολιτική Επιστήμη: Ο Αλαβάνος και η Πορτάλιου παρουσιάζονται (συμβολικά μάλλον – nothing personal, just business) ως εφευρέτες ή οπαδοί της διάκρισης μεταξύ «φυσικής» και «συμβολικής» βίας- διάκριση που επινόησε (παγκόσμια αποκλειστικότητα, κατοχυρωμένη πατέντα) η ελληνική αριστερά, ανιστόρητη όπως πάντα και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλλον και ολίγον αντιχριστιανική ή ανατολίτικη, αφού, «στα 2.000 χρόνια που πέρασαν [από τη Σταύρωση], οι δυτικές κοινωνίες έμαθαν πολλά. Πρώτα απ' όλα να ξεχωρίζουν τον λόγο από τη βία». Κατόπιν τούτου, λογικό επακόλουθο ήταν (σύμφωνα με την πάσχειο λογική) αλλά καταδικαστέο (σύμφωνα με την πάσχειο μεγαλοψυχία), αυτοί οι αριστεροί να πάρουν πληρωμένη απάντηση από αυγά και γιαούρτια.
Ο Αλαβάνος «και άλλοι τόσοι της αλλοπρόσαλλης προόδου» «μας» εξοργίζουν με τις «μπαρούφες τους περί απομάκρυνσης του ΔΝΤ»- αλλά «εμείς», οι δημοκράτες, οι διαλλακτικοί, οι έξω καρδιά τους επιτρέπουμε να λένε ό,τι παραδοξολογία θέλουν, ακόμα και να βαφτίζουν «την καταστροφή ξένης περιουσίας με γκράφιτι και αφίσες, δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης». «Εμείς», όχι μόνο δε θα σας φιμώσουμε (προς το παρόν;), αλλά θα σας υπερασπιστούμε κιόλας, παρότι «Εσείς» έχετε λερωμένη τη φωλιά σας: «Δεν ήταν μέλη του Συνασπισμού εκείνοι που γιαούρτωσαν ένα δημοσιογράφο, επειδή έγραφε ρατσιστικές σαχλαμαρίτσες;» Εδώ, βέβαια, το ίνδαλμα του Στέφανου Μάνου και δεξιά γραφίδα του «όλου Πασόκ» βασίζεται στο θαυματουργό αλτσχάιμερ του μέσου αναγνώστη της «Καθημερινής» και στην γλιστερή σαν χέλι λησμοσύνη που καλλιεργεί συστηματικά από καιρό η παπαχέλειος φυλλάδα: «Εκείνος» ο δημοσιογράφος, βλέπετε, εκτός από γιαουρτωμένος ρατσιστής- σαχλαμαριστής, διετέλεσε και διευθυντής της και διευθυντής του κυρίου Πάσχου.
Η Πολιτική Επιστήμη δίνει πια τη θέση της στα γνωμικά, στη λαϊκή θυμοσοφία, την τόσο γνώριμη στον χώρο του οικονομικού εμπειρισμού και της αλήστου μνήμης Πολιτικής Αριθμητικής: «Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια». Και η Ιστορία επανέρχεται, αυτή τη φορά όχι (μόνο) αναθεωρημένη αλλά και απειλητική: Μαθαίνουμε, λοιπόν, (διαβάζοντας, προς το παρόν, κάτω από τις γραμμές) ότι ο Αλαβάνος κι η Πορτάλιου και λίγα έπαθαν αφού θέλησαν να παίξουν, σύμφωνα με τον (υπέρ του δέοντος;) δημοκράτη αρθρογράφο, σε ένα γήπεδο όπου η ακροδεξιά υπερτερεί: «ήταν πάντα πιο αποτελεσματική στη διαχείριση της βίας για την επίτευξη πολιτικών στόχων». Βέβαια, αν εξαιρέσουμε «το χονδροειδές και ανεπεξέργαστο» του λόγου της, (ευτυχώς που υπάρχει κι ο Πάσχος και τον επεξεργάζεται) η ακροδεξιά ομοιάζει με την (άκρο;)αριστερά του Αλαβάνου και της Πορτάλιου: «Δεν προσφέρει ποτέ λύσεις στα προβλήματα· αυτή είναι μια σύνθετη διαδικασία. Πάντα υποδεικνύει κάποιον ένοχο γι' αυτά τα προβλήματα και ζητεί την τιμωρία του». Όχι, κύριοι αναγνώστες: όπως όλοι γνωρίζουμε, ή, μάλλον, όπως κάθε υγιής επιχειρηματίας (πρωτίστως) και κάθε σώφρων πολίτης (δευτερευόντως), το πρόβλημα με την ακροδεξιά δεν είναι ένα Ολοκαύτωμα, ένα ναζιστικό όραμα, μια Κατοχή. Για όσους «θυμούνται τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης» είναι ότι η ακροδεξιά «δεν προσφέρει λύσεις στα προβλήματα», πέραν, ίσως, μιας (καθόλα «αποτελεσματικής») Τελικής Λύσης.
Η αστική τάξη διατηρεί αυτό που το σύγχρονο προλεταριάτο έτεινε, μέχρι πρότινος, να απωθεί, ονειρευόμενο μεσοαστικά καταναλωτικά μεγαλεία: μνήμη. Ο εκπρόσωπος τύπου του σύγχρονου «δυναμικού», «αποφασιστικού» «τριτοτομεακού» και ολίγον «πράσινου» (με κονδύλια του «σπάταλου κράτους», πάντοτε) επιχειρηματία γνωρίζει γιατί θυμάται ότι η (με την αριστοτελική σημασία του όρου) «λύση» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, (κάποιος Χίτλερ, γνωστός σταλινικός) αν και αρχικά επιβεβλημένη, αργότερα αυτονομήθηκε από τους χρηματοδότες της, τους ταξικούς του πρόγονους. Και για αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σήμερα, ειδάλλως δε θα ήταν κι άσχημη: «Είναι επιτακτική ανάγκη η απονομιμοποίηση της βίας». Ταυτόχρονα, γνωρίζει ότι η (φασιστική) δράση ίσως να φέρει (λαϊκή) αντίσταση- και δεν είμαστε τώρα για τέτοια, έχουμε και δουλειές: «Πρέπει να ορθώσουμε σύνορα αδιαπέραστα στις έννοιες, γιατί η μία βία φέρνει την άλλη». Ας περάσουμε όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα (άντε με ολίγη από ΜΑΤ) τις «αυτονόητες» μεταρρυθμίσεις, αναδιαρθρώσεις, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, περικοπές κι ότι άλλο «απαραίτητο»- και πάντοτε μη βίαιο-, ώστε «να πάψουμε να είμαστε η τελευταία σοβιετική οικονομία της Ευρώπης» (σταχυολογώ πρόχειρα από προηγούμενα πάσχεια πονήματα). Αργότερα βλέπουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε έτσι, το ξανασκεφτόμαστε.
Άλλωστε, τι είναι το ραδιόφωνο μπροστά στην τηλεόραση; «Η μία βία φέρνει την άλλη μέχρι την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος μόνιμης βίας που εκτός από τάξη και ασφάλεια θα έχει και ησυχία. Κανείς δεν θα εκστομίζει λόγο, διότι κάθε λόγος θα είναι για κάποιους εξοργιστικός». Η «τάξη» και η «ασφάλεια» είναι απαραίτητα συστατικά του «πολιτισμού μας», όπως καθημερινά κραυγάζει ο Κύριος Πάσχος. Η «σιωπή»; Γιατί όχι και η σιωπή; Και η σιωπή, βεβαίως βεβαίως. Αλλά όχι αυτή των όπλων. Αυτή των καναλιών και των εφημερίδων. Προς το παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου