Ντηαρότατη,
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που διαβάζω νταλκαδιάρικα άρθρα που αρχίζουν με τη φράση «γιατί δεν μιλάνε οι διανοούμενοι», εσάς σκέφτομαι. Υποψιάζομαι ότι κάποιο σατανικό ανθρωποειδές έρχεται στον ύπνο μας, εδώ και χρόνια, και μας έχει πείσει πια ότι «όσοι γράφουν βιβλία είναι διανοούμενοι». Μάλλον έχει πείσει κι εσάς, αφού εδώ και καιρό δε σταματάτε να κηρύσσετε τον λόγο της αληθείας, σαν τους τηλε-ευαγγελιστές που τόσο αγαπούσατε, κάποτε, να λοιδορείτε. Και με το δίκιο σας. Αφού εσείς έχετε γράψει ένα σωρό βιβλία, άρα πρέπει κάτι να μας λέτε-επί παντός του επιστητού.
Στην αρχή όλα καλά: γράφατε ένα σκασμό ρομάντζα. Πλούσιο το ρεπερτόριο της μπεστσελερατζούς που σέβεται τον εαυτό της και το λειτούργημά της. Σα μελισσούλα τρυγούσατε φιλότιμα τους λόγους- λέλουδα παραγωγής μπάρας στο Κέντρο των Αθηνών, γυρίζατε στη φωλίτσα σας, βάζατε πολλά θαυμαστικά, αποσιωπητικά και τεράστιες γραμματοσειρές, και τα παρουσιάζατε ως βαθυστόχαστα μυθιστορήματα (μιας χρήσης και ανάγνωσης, φευ). Το target group σας, όχι τόσο νέες για να διαβάζουν Λένα Μαντά, όχι τόσο παντρεμένες για να το ρίξουν στη Βαμβουνάκη, αρχικά ενθουσιάστηκε, γρήγορα σας βαρέθηκε. Τα χρόνια πέρασαν, στέρεψαν και οι αυτοβιογραφικές σας χαριτωμενιές, αρχίσατε να βγάζετε στη φόρα μέχρι και κάτι φοιτητικά πρωτόλειά σας, οι γραμματοσειρές και τα περιθώρια στα πονήματά σας έγιναν bigger than life… κι ύστερα ήρθε η Athens Voice. Κι αποφασίσατε να το γυρίσετε, ως δεύτερη δουλειά για τα μικροέξοδα, στον δεύτερο μεγάλο σας καημό (ο πρώτος ήταν το Idaho),την πολιτικοκοινωνική ανάλυση. Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.
Μας είχατε συνηθίσει, ως τώρα, σε ρεσιτάλ lifestyle αντικομουνισμού -δηλαδή, στερεότυπα δεκαετίας 1950, όπου στη θέση του «κονσερβοκουτιού» τίθεται η συσκευασία της σούπας Campbell (για να δείξουμε, βρε αδερφέ, ότι κατέχουμε κι από Γουόρχωλ). Συνάμα, υπερασπιστήκατε αρκούντως πειστικά διάφορους τρέχοντες κοινούς τόπους όπως: «άπλυτοι αριστεριστές», «χοντρές κνίτισσες με ταγάρια», «κουλτουριάρηδες καθηγητές Παντείου που μασουλάνε δημόσιο χρήμα και δεν αξιολογούνται», «όλοι μαζί τα ήπιαμε», «όλοι οι έλληνες είναι αντιαμερικάνοι αλλά τρώνε στα Μακντόναλντς». Ως εδώ καλά (που θα ξανάλεγε κι ο «μελαμψός» από το «Μίσος»): μια ευθύγραμμη πορεία από τους μυθιστορηματικούς alternative πετροκωστοπουλισμούς ως τους παραπολιτικούς οχετούς . Όμως, από Πάσχους, Μπαμποπαπαδημήτρηδες και Πορτοσαλταδόρους, ο τόπος μας βρίθει, ιδίως τα καφενεία, τα ταξί και τα σνακ μπαρ κοντά σε ΚΤΕΛ. Για να διακριθεί κανείς στο σπορ της στήριξης της Εθνοσωτήριου χρειάζεται πλέον υπερπροσπάθεια. Ένα ποιοτικό άλμα. Και ποιος θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα από εσάς που από ετών καταπίνετε αμάσητο ακόμα και το American dream»;
Και ιδού, λοιπόν, πόνημα εκλεκτόν αποκαλούμενον «Ανοιχτή κοινωνία. Μέχρι ποιο σημείο;»
Μαθαίνουμε (επιτέλους!) ότι «η παγκοσμιοποίηση» ανήκει στην «αριστερίστικη ρητορική». Μόνο κάτι αναρχοάπλυτοι στα Εξάρχεια ξεστομίζουν τέτοιες λέξεις. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει, επίσης, «εκμηδενισμός της ιδέας της κοινότητας». Αν κάπου πάει ήδη το μυαλό μας, έρχεται και η επόμενη φράση να μας επιβεβαιώσει: «Οι άνθρωποι συσπειρώνονται με άλλους και μένουν μαζί με άλλους ως κοινωνικά όντα υπό τον όρον να υπάρχει πάντα ένα κοινά αποδεκτό σύνορο ανάμεσα στους μεν και τους δε». Oh yeah! Το’ χω! Κόπι-πέηστ από το μανιφέστο της «Ευρώπης των Εθνών» (ήτοι της ακροδεξιάς ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου). Ακολουθούν διάφορες ψευδοανθρωπολογικοπολιτικές παρατηρήσεις, ιδιαζόντως στραμπουλιγμένες, πασπαλισμένες με ψευτοβαθυστόχαστες παροιμίες («Κάθε σπίτι έχει μια πόρτα την οποία χτυπάς για να μπεις»), κατηγόριες εναντίον του πολιτικά ορθού («οι περισσότερες λέξεις έχουν υποφέρει» από αυτό το χτικιό), για να καταλήξουμε σε μια υπόρρητη ωδή στο κοτετσόσυρμα του Παπουτσή- εφόσον «κάθε κοινότητα συνεπάγεται μια σχετική περίφραξη».
Φράχτη στο φράχτη φτάσαμε και στο Αμέρικα, να δοκιμάσουμε μια κάποια λύση στη μάστιγα του πλουραλισμού: «Μπορούν οι ΗΠΑ να χρησιμεύσουν ως πρότυπο που να μας δείξει πώς θα εξελιχθεί στην Ευρώπη ο μετασχηματισμός των εθνικών κρατών και του πολυεθνοτικού ανοίγματος»; Όχι βέβαια, απαντάτε, κατόπιν ενδελεχούς πλην δίλεπτης μελέτης της αμερικάνικης ιστορίας. Οι ΗΠΑ «δεν δημιουργήθηκαν ως έθνος που θα υποδεχόταν και θα απορροφούσε άλλα έθνη: δημιουργήθηκε εξαρχής ως έθνος εθνοτήτων». Τι τους ένοιαζε τους «παλιούς» πώς ήταν οι «νεοφερμένοι» μετανάστες; Αρκεί να ήταν λευκοί, άνδρες, προτεστάντες και λεφτάδες, θα ψιθυρίσει κάποιος «κολλημένος» ντεμοντέ αριστεριστής. Αν, παρ’ ελπίδα, τους έλειπαν κάποια από αυτά τα στοιχεία ταυτότητας- «that’s all right!» που θα’λεγε κι η θειά μου η Μηλιώ. Πάντα υπάρχει το αμερικάνικο όνειρο: με κάμποσα ντάλαρς, κάποιοι δε στέκονται στο χρώμα σου (αποσιωπώ την αριστερίστικη-πού-κακά λέξη «καπιταλισμός», καθώς και λέξεις της εξαρχειώτικης αργκό όπως «πιάτα», «Μάρτιν Λούθερ Κινγκ», «γκέτο», «κιτρινιάρηδες», «ΚΚΚ» ).
Ψιλά γράμματα όλα αυτά, καθόσον η ερώτηση περί «αμερικάνικης λύσης», ρητορική ήταν. Το ωραίο αρχίζει αμέσως μετά: «η Ευρώπη δε διαθέτει χώρο εδώ και πολύ καιρό». Όταν πρωτοδιάβασα αυτή τη φράση (το ορκίζομαι), η πρώτη σκέψη που πέρασε από το αριστερίστικο μυαλό μου ήταν: «πότε μπήκε καλέ στο πλύσιμο;». Η δεύτερη, διόλου χαριτωμένη, ήταν η ανάμνηση δύο παγκοσμίων πολέμων που τη συνόδευσαν όταν πρωτοδιατυπώθηκε (do you remember «ζωτικός χώρος»;) Μα όχι, βρε αδερφέ, μας ξεκαθαρίζετε, αμέσως μετά. Δεν πρόκειται για ρατσισμό. Για φυσιολογική παρατήρηση του μέσου ευρωπαίου πρόκειται (ο Άιχμαν θα συμφωνούσε). Άλλωστε, πρέπει επιτέλους να ξεκολλήσουμε από τέτοια («αριστερίστικα»; «μεταπολιτευτικά»;) ταμπού: «Ο ρατσισμός είναι μια αφοριστική, επιφανειακή και απλοϊκή κατηγορία» (και out, θα προσέθετα). Δε μας ενοχλούν δα και όλοι: «η ευρωπαϊκή ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και στους Άραβες, κυρίως όταν είναι, ή «φαίνονται», μουσουλμάνοι. Η ασιατική κουλτούρα είναι μεν «παράξενη», παραμένει όμως στα μάτια των δυτικών «εκκοσμικευμένη» υπό την έννοια ότι δεν χαρακτηρίζεται από φανατισμό ή θρησκευτική αγωνιστικότητα».
Άρα μόνο οι μουσουλμάνοι (και οι μουσουλμανόμορφοι) δε «χωράνε» στην Ευρώπη. Οι ινδοί (λχ αυτοί που έσφαξαν μέχρι τρίτης γενεάς τους Γκάντι) μια χαρά ανεξίθρησκοι είναι. Εδώ βέβαια σας διαφεύγει ότι το Πακιστάν και το Αφγανιστάν είναι ασιατικές χώρες- παρακαλώ να διορθωθεί σε επόμενη, δερματόδετη έκδοση του πονήματος. Τέλος πάντων, ένας είναι ο εχθρός, η ισλαμική κουλτούρα: «Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει φανατισμός, η θεώρηση του κόσμου είναι θεοκρατική, δεν αναγνωρίζει διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, πολιτικής και θρησκείας. Επιπλέον, το κοράνι δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα –που αποτελούν επίσης θεμέλιο της δυτικής δημοκρατίας– ως δικαιώματα οικουμενικά και απαραβίαστα. Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα. Οι περισσότεροι δυτικοί δεν βλέπουν τους μουσουλμάνους σαν «απίστους»· οι μουσουλμάνοι όμως θεωρούν τους δυτικούς «απίστους». «Έξελεντ», θα αναφωνούσε, κατόπιν τούτου, η Σάρα Πέηλιν. Όλοι οι μουσουλμάνοι είναι φανατικοί ισλαμιστές- και δε γίνεται αλλιώς διότι, οι βαριόμοιροι, είναι δυστυχώς μουσουλμάνοι. Κι αφού το κοράνι (σε αντίθεση με τη Βίβλο, την Τορά και το Cosmopolitan) δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα, άρα όλοι οι μουσουλμάνοι (ακόμα και οι «μη φανατικοί») είναι εχθροί της δυτικής δημοκρατίας.
Το επιχείρημα τύπου «όλοι οι Χ είναι απαραιτήτως, εκ γενετής, Ψ», στο χωριό μου το συσχετίζουν ακόμα με ρατσισμούς, δογματισμούς, μισαλλοδοξίες κι άλλες τέτοιες «αριστερίστικες» και political correct παλιατζούρες. Ίσως να φταίει η «κουλτούρα της μεταπολίτευσης» (κι ο Βολτέρος, γνωστός αριστεριστής στα seventies). Ίσως πάλι ο φασισμός του lifestyle να έχει ήδη μεταμορφωθεί σε lifestyle φασισμό- εκεί που το bloody Mary συναντά τον «Λαϊκό Παρατηρητή».
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Το μόνο που αντιλαμβάνομαι είναι αυτό: τα επαινετικά σχόλια που ακολούθησαν στη διαδικτυακή αναπαραγωγή του κειμένου σας δείχνουν το νέο σας target group:«Εγώ τιμώ εκείνους τους μοναχικούς ήρωες που σε απέραντη μοναξιά βοούσαν εν τη ερήμω εισπράττοντας την ύβρη και την απαξίωση από τους μοδάτους "αντι-εθνικιστές" και
"αντι-ρατσιστές"». Βέβαια, ο λατρευτός, υπερήφανος και νταβραντισμένος εθνικιστής-αναγνώστης εκστόμισε, άθελά του, μια αλήθεια που οφείλει να μας προβληματίζει: «Δυστυχώς στο τέλος εκείνοι που παρέσυραν τους ανόητους, ανόητοι τότε και οι ίδιοι, στο τέλος θα το γυρίσουν και εθνικιστές, αρκεί οι ίδιοι να είναι πάντα στη μόδα, στα πράγματα, στη δημοσιότητα». Ο αντιρατσισμός είναι πια πασέ; Ο ρατσισμός είναι το νέο trend; Να αναμένουμε λοιπόν τον μετρ της haute ισλαμοφαγίας (ο Καρατζατέτοιος είναι πολύ κιτς γι’ αυτό το ρόλο). Για να δούμε. Τουλάχιστον, η μούσα του έχει ήδη βρεθεί.
"αντι-ρατσιστές"». Βέβαια, ο λατρευτός, υπερήφανος και νταβραντισμένος εθνικιστής-αναγνώστης εκστόμισε, άθελά του, μια αλήθεια που οφείλει να μας προβληματίζει: «Δυστυχώς στο τέλος εκείνοι που παρέσυραν τους ανόητους, ανόητοι τότε και οι ίδιοι, στο τέλος θα το γυρίσουν και εθνικιστές, αρκεί οι ίδιοι να είναι πάντα στη μόδα, στα πράγματα, στη δημοσιότητα». Ο αντιρατσισμός είναι πια πασέ; Ο ρατσισμός είναι το νέο trend; Να αναμένουμε λοιπόν τον μετρ της haute ισλαμοφαγίας (ο Καρατζατέτοιος είναι πολύ κιτς γι’ αυτό το ρόλο). Για να δούμε. Τουλάχιστον, η μούσα του έχει ήδη βρεθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου